Dag 12

De mannen waren om 2 uur terug vannacht, dus als ik om 8 uur wakker word, besluit ik lekker op mijn gemak te gaan douchen en alleen te ontbijten. Ik neem mijn ontbijtje mee naar het achterdek, waar ik rustig van het uitzicht en het prachtige weer kan genieten tijdens het eten. Daarna ga ik een stuk lezen, tot Will rond kwart voor 11 tevoorschijn komt. Hij moet nog ontbijten en ik lust wel weer wat, dus ik neem een wafel, die heb ik deze vakantie nog niet gehad 😇.

Terwijl we zo lekker buiten zitten, hebben we het over de vakantie van volgend jaar. Wat willen we, waar willen we naartoe en wanneer? Will heeft 1e keus volgend jaar, dus op zich kan vrijwel alles, op de zomer na. We proberen via de site van Princess wat op te zoeken, maar dat is lastig, dus we besluiten om even naar de Future Cruise Planning office te gaan 😁. 

Daar zit een vriendelijke dame, die wanneer ze Engels spreekt een Russisch of Slavisch accent heeft, maar wanneer ze iemand in het Japans helpt, dat in onze oren heel vloeiend klinkt! Geweldig!
We leggen onze ideeën voor en zij kijkt en vergelijkt met ons mee. Na een lang en intensief intern overleg besluiten we na 5 minuten 😇 dat we het gaan boeken: volgend jaar gaan we naar Alaska! 

Met wat informatie op papier gaan we naar de hut, waar Sebastian net klaar staat om te gaan brunchen. We pakken gelijk de paspoorten en alle benodigde papieren voor de douane mee en gaan met hem mee. Ze hebben Ramen ook, dus dat neemt hij. Ik heb het nog niet op deze vakantie, dus besluit het ook te proberen. Ik krijg gelijk een grote kom vol mee, helaas, want ik vind het niet lekker. Veel te "vissig" of zo. Jammer, want het zag er wel heel lekker uit. Nou ja, ik heb het in ieder geval geprobeerd.

Om kwart voor 1 gaan we naar het theater en we kunnen vrijwel gelijk door naar buiten. Nou ja, onderweg naar buiten dan. Er staat wel weer een rij en dat komt doordat we Japan hier weer binnenkomen, dus hetzelfde protocol als toen we vanuit Nederland aankwamen. Foto, vingerafdrukken, ingevulde formulieren... De hele riedel weer. Tijdens het wachten vraagt een klein Amerikaans vrouwtje aan Sebastian of hij basketball speelt. Nee , zegt hij en vraagt vervolgens aan haar of zij minigolf speelt 🤣. Ze moet er zelf ook om lachen. Na de foto etc. moeten we langs iemand die met een doekje over onze handen, telefoons en tas veegt. Hij maakt ook mijn tasje open en komt daar wat paracetamol tegen (totaal vergeten dat ik die bij me had 😱), maar "tegen de hoofdpijn" voldoet. Een collega van hem is ondertussen druk in gesprek met Will over diens tatoeages 🤣. Afijn, na 5 minuten mogen we doorlopen.

In de bus zijn we de laatsten en we zitten dus weer achterin. Op zich prima, maar er zitten al 2 mensen, waarvan de één een nogal grote man is. Letterlijk. Naar alle kanten. Maar het past allemaal net, en gelukkig hoeven we maar 3 kwartier naar onze eerste bestemming, het Kamikaze museum. Als we er bijna zijn zien we al een soort pilaren staan, wat monumenten voor de kamikazepiloten blijken te zijn. Best mooi. Vanaf de parkeerplaats naar de ingang van het museum staan er echter nog veel en veel meer en opeens grijpt het me aan en schiet ik vol. Het idee dat elke pilaar een jongen (want ook deze jongens hadden een gemiddelde leeftijd van 20 jaar, en er zaten ook kinderen van 17 bij 😟) vertegenwoordigt die zichzelf ter verdediging van zijn land bewust doodgevlogen heeft... Ik vind het een verschrikkelijk verdrietig idee. Welk land ook, de jongens die de de dood vonden in een oorlog waren niet degenen die de macht wilden. Dat waren gewoon kinderen van moeders die wisten dat ze hun kind de volgende dag kwijt zouden zijn. En in dit geval was dat een zekerheid. En dan al die pilaren, als een soort grafstenen, alleen was er geen lichaam om te begraven natuurlijk... Ik ga nog wel even door het museum heen, lees een paar bijschriften bij brieven en houd het al snel voor gezien. Het is goed dat het er is, want ook dit mag niet vergeten worden, maar ik hoef het niet uitgebreid te bekijken. 

Na dit bezoek gaan we 10 minuten verderop naar de samoerai huizen, waar we echter alleen naar een aantal tuinen kunnen kijken, want de huizen zijn veelal bewoond. Beetje misleidend dus, de naam van de excursie, maar ach. De tuinen zijn best leuk, maar vallen wel wat tegen na de enthousiaste verhalen van de gids, maar de "goot" van een cm of 60, 70 breed langs de weg maakt een hoop goed. Daarin is stromend water waarin koi karpers zwemmen. Prachtig! We halen nog een ijsje en dan is het weer tijd om terug naar de boot te rijden. Onze buren op de achterbank blijken Duitsers uit Bremen te zijn, dus echt een soort buren 😁. En voorin de bus blijkt een Canadees te zitten met een Nederlandse moeder, dus die hoorde Nederlands praten en wilde toch even wat in het Nederlands zeggen 😀. Al met al was het wel weer een geslaagde excursie.

Terug op de boot kleden we ons om en gaan naar een van de Main dining rooms, want daar zijn we deze reis nog niet geweest en ik moet natuurlijk wel minimaal 1x een uiensoep vooraf 😇. Die is weer heerlijk! De Beef Wellington heb ik nog nooit gehad, dus die ga ik proberen. Het vlees is zalig, maar het deeg had voor mij niet gehoeven. Toe nemen we een bananasplit, altijd lekker 😊.

Na het eten gaan Will en ik naar de Explorers Lounge voor Trivia over liedjes uit de 50's en 60's, waarvan Will toch ruim de helft weet, wat ik heel knap vind. Ik ken er geloof ik 2 van de 15 😁. Daarna gaan we naar Crooners, waar Sebastian al zit, want die vindt de pianist van vanavond erg goed, en dan naar de Fusion Club, waar we ook nog niet geweest zijn deze reis. Daar is de rest van de avond live muziek. De zangeres heeft een geweldige stem, dus we genieten. Morgen een zeedag, dus we hoeven niet op de tijd te letten 😇.