Dag 7, Alotau – Milne Bay, 21 december 2023

Na een slechte nacht voor Will (er is iets niet goed gevallen gisteren, waarschijnlijk zijn voorafje – tartaar -) zijn we allebei om 5.15 uur wakker. De wekker stond op 6.30 uur, dus het valt nog mee. Voordeel van dit vroege wakker worden is dat we zien hoe we tussen de eilanden van Papoea-Nieuw-Guinea door varen en daarbij de zon op zien komen. Wat een prachtig stukje van de wereld weer dit zeg, wow! We gaan om half 7 ontbijten, best vroeg, maar het is ook al best druk. Iedereen wil on tour vandaag natuurlijk! We eten weer lekker, ik probeer weer wat nieuws (zoetigheid, ik houd van al die muffins en zo die ze hier hebben) en ook iets wat ik gisteren al geprobeerd had (en dat beviel goed dus 😉). Bij het weggaan zien we Lynette en Colin, dus we blijven even hangen om uit te wisselen wat we vandaag gaan doen en elkaar veel plezier te wensen.

Om 8.10 uur moeten we verzamelen in restaurant Provence op dek 6. Eerst nog even 2 flesjes water halen, want het kan weleens een warme dag worden en je moet blijven hydraten volgens de Ozzy’s. Wij zijn groep 1, waarschijnlijk omdat we een full day tour doen, dus we gaan ook als eerste groep van boord. Daar staan 2 busjes klaar, 1 redelijk nieuw, 1 behoorlijk oud. Wij gaan in het oude 😊. We zijn gewaarschuwd voor de wegen hier, dat ze vreselijk slecht onderhouden zijn en vol zitten met gaten, maar eigenlijk valt het best mee. Ja, er zitten zeker gaten overal, maar daar kunnen ze prima omheen manoeuvreren, en verder hebben we het grootste deel een asfaltweg. Alleen het laatste stukje (nog geen 10 minuten) is onverhard (en héél hobbelig! Gratis massage, zegt Gilbert, de gids, lachend).

Aan het eind van dit weggetje mogen we overstappen in 2 bootjes. Een kleine en een grotere. Wij gaan nu in de grotere. Hiermee varen we naar het resort waar we gaan snorkelen en lunchen. Onderweg komt er nog een groep dolfijnen langs, prachtig om te zien! Een mooi extraatje deze tour.

Bij het resort aangekomen krijgen we uitleg waar we mogen snorkelen en dat ze ons van alle kanten in de gaten houden, dus als er iets is, gewoon een seintje geven (dat werkt echt, zien we later, wanneer een klein meisje het zwemmen niet meer volhoudt en ze haar gelijk oppikken en naar de steiger brengen). We kunnen ook naar het zwembad van het resort en daar zijn ook kleedruimtes en wc’s. Sommigen van de groep gooien gelijk al hun spullen uit en zijn in een mum van tijd in het water, wij gaan eerst even kijken aan land hoe dat zwembad eruit ziet en zo. Het resort is van een Australiër en hij heeft er wel iets moois van gemaakt hoor. Het is geen luxe resort zoals je in Turkije en zo hebt, maar alles is netjes, bijna alles van hout, en er is een keurig zwembad bij, met 2 kleedruimtes/wc’s. Meer heb je niet nodig met die prachtige natuur eromheen en de zee recht voor je neus.

Nadat we dit bekeken hebben lopen we terug de steiger op en gaan ook het water in. Het wemelt er van de vissen en (blauwpaarse!) zeesterren, en er is heel veel koraal. Dit is echt wel mooi! Na een uur houd ik het voor gezien en gaat Will nog even terug met zijn onderwatercameraatje. Hopelijk zijn de filmpjes daarvan gelukt, maar dat blijft altijd een gok 😉.

Als iedereen uit het water is, moeten we een stukje “klimmen”, via een schuin omhoog lopend pad, om bij de plek te komen waar we gaan lunchen. Dat is ook weer een schitterend plekje. Het is echt een paradijsje hier, voor ons als toeristen dan. De bevolking heeft het een stuk zwaarder, maar Gilbert is wel gelukkig, zegt hij, met de plek waar hij woont met zijn familie. Hij weet niet beter, dus mist ook niks. Wat een instelling! Geen elektriciteit, voor veel mensen is school voor de kinderen te duur, hij kon wel naar school, maar moest daarvoor 3 uur heen en 3 uur terug lopen… Ik vind het wat hoor. En af en toe gaat hij naar de tweedehandswinkel in Alotau en koopt daar kleding voor de kinderen, zijn vrouw en zichzelf en voor zijn ouders. Pfff. Dan is paradijs ineens niet meer zo paradijselijk. Maar goed, zij zijn heel blij met de toeristen, want daardoor heeft hij dit werk, en ze zijn vooral niet zielig vindt hij zelf. Het is een goed mens.

Terug naar de lunch! Daar komen we aan tafel met een stel uit Woodonga, wat vlakbij Albury ligt, waar mijn tante woont. Dat levert dus gelijk gespreksstof op. En als mijn andere buurvrouw ons even samen hoort praten, valt ze in het Nederlands in! Ze is 50 jaar geleden geëmigreerd naar Australië en nu met haar dochter op deze cruise. Ook weer leuke gespreksstof dus. De lunch is heerlijk, al nemen wij geen kippenpoten, die zien er nog een beetje rood uit… En na vannacht durft Will geen risico te nemen! Maar de gefrituurde vis is zalig en de rest ook.

Na de lunch gaan we via de andere kant naar beneden, waar we weer in de boot stappen om naar de Skull Cave te varen. Deze boot kan niet tot aan de wal komen, dus we moeten in groepjes van 10 in een kleiner bootje overstappen en worden zo aan land gebracht. Daar zitten alweer allerlei locals met koopwaar, vooral houtsnijwerk en dat schijnt lastig om mee te nemen, qua wetgeving. Dat gaan we dus eerst even uitzoeken vanavond. De Skull Cave zelf is niet groot, maar wel indrukwekkend. Gilbert vertelt het verhaal erachter en dan hoor je dat ze elkaar daar de vorige eeuw nog doodden en opaten! De schedels kookten ze uit en legden die in die grot, als trofee. Toch wel fijn dat we er nu zijn en niet een jaar of 80 geleden!

Hierna gaan we weer via het kleine bootje aan boord van het wat grotere om naar de busjes te varen, waar de kinderen alweer aan het dansen zijn. Ze hebben de grootste lol met elkaar, vooral als ze ons kunnen laten schrikken met hun kreten 😊. Op de weg terug komen we langs een vliegtuigje aan de kant van de weg. Dit blijkt gecrasht te zijn op het water, de locals hebben het naar de kant gesleept en daar blijft het gewoon liggen. Ze noemen deze plek nu The Terminal 😊. Alle inzittenden hebben de crash trouwens overleefd! De busjes brengen ons via een korte fotostop in Alotau bij het oorlogsmonument weer terug naar onze boot, waar ook weer gedanst wordt, nu door 3 dames. Ook hier moeten we even kijken en een bijdrage doen natuurlijk.

Eenmaal terug aan boord brengen we de tassen naar de hut, kleden ons om en gaan dan gelijk naar het zwembad, even afkoelen. Nou ja, afkoelen… Het water is volgens mij wel 30 graden, dus je schrikt er niet van zeg maar, maar lekker is het wel, gewoon even lekker hangen. Als we uitgehangen zijn nemen we een lekker cool drinkie (uitspraak van mijn ome Wim, die in Australië woont) en blijven even lekker liggen bij het zwembad. Even niks, even alle indrukken van vandaag laten inwerken. Terwijl we lekker liggen bij te komen, wijst Will me op een man die in een vrij ongemakkelijke houding ligt te slapen, met zijn mond wijd open. Die ligt daar al onbeweeglijk sinds wij hier zitten volgens Will. Als we er wat later langs lopen en hij nog steeds zo ligt, wil Will hem even aanstoten om te kijken of hij nog wel leeft, maar dat mag hij niet van mij. Een uurtje later roept de kapitein om dat we weer (voor de cruise begon bleek al dat we de stop in Rabaul niet zouden maken vanwege gevaarlijke situaties daar) een verandering van schema hebben. Er moeten 2 passagiers om medische redenen geëvacueerd worden, dus we blijven een dag langer in Alotau liggen en gaan dan door volgens het oorspronkelijke plan. Geen haven eruit dus, maar alleen alles een dag later. Will is ervan overtuigd dat die man 1 van de 2 gevallen is, ik hoop het niet! Hoe dan ook is het vreselijk voor de 2 mensen, dus hopelijk komt alles goed.

We hebben geen van beiden zin om uitgebreid te eten vanavond, dus we besluiten even naar het buffet te lopen. Daarvoor moeten we langs het zwembad en daar komen we Colin en Lynette tegen. Die lopen gezellig mee en doen een drankje terwijl wij wat eten. Daarna verhuizen we naar de Wheelhouse Bar, waar we vrolijk verder kletsen. Niet alleen maar vrolijk trouwens, want haar zus (70) blijkt 5 dagen na mijn vader te zijn overleden, dus we zijn beiden met dubbele gevoelens aan deze cruise begonnen. We zijn het er echter ook over eens dat dit wel een mooie manier is om het verlies een plekje te geven. Hierna oppert ze dat ik voor de volgende formal night wel schoenen van haar mag lenen als ik dat wil. Een hakje staat toch mooier onder mijn blauwe jurk dan slippers of sneakers 😊. Mee eens! Ze haalt haar hakjes op en die blijken perfect te passen. “Ik krijg ze na de formal night wel terug.” Geweldig toch?!

Om 21.00 uur hebben we een afspraak bij de fotostudio om de foto’s van de fotoshoot te bekijken en we zijn natuurlijk erg benieuwd. Er zitten best leuke foto’s bij, maar echt niet veel mooier dan de foto’s die ze verder tussendoor knippen steeds. We moeten bij elke foto ja of nee zeggen, zodat er steeds minder overblijven om uit te kiezen. Als we dat gedaan hebben moeten we weer kiezen. Maar eigenlijk vinden we niets heel erg speciaal. Hij zal ons eerst de prijzen geven, dat maakt het misschien makkelijker. Nou, dat maakt het inderdaad een heel stuk makkelijker ja! Man o man, wat een geld! Van 1 t/m 9 foto’s is het 149 dollar, vanaf 10 foto’s 99 dollar. Per foto!!!!! Gekkenhuis! We vinden de  “gewone” fotopakketten al niet goedkoop, maar die zijn een schijntje vergeleken hierbij (299 voor 10 foto’s of 159 voor 5). We bedanken dus vriendelijk en we staan zo weer buiten. Weer een ervaring rijker 😊. Na nog een drankje is het wel weer mooi geweest  na deze lange dag en gaan we ons mandje in. Morgen een relaxte dag aan boord, of misschien gaan we nog wel even aan land, we zien het wel.